Nuna: It's too cold outside to Angel fly

Kolejny szary dzień. Deszczy dudnił w Hogwadzkie szyby. Neville szedł na śniadanie. To już nie było to samo. Bez Luny nic nie było takie samo. Wszystko było szare, ona kolorowała jego świat.

Dłubał w puddingu, ulubionym daniu Luny.

~*~

-Jesteś wszystkim co mam jesteś wszystkim, co chcę.

- To miłe z twojej strony Neville.- złapała go za rękę. Chyba zrobił coś nie tak. Niebieskie tęczówki nie upewniały go w niczym. Patrzyła na niego ciepło i kojąco oczami łagodnego oceanu.

~*~

- Neville, spójrz na mnie!- nie brzmiała karcąco, a raczej przyjaźnie. Zawsze była przyjaźnie nastawiona.- Nie mam ci za złe pocałunku. Po prostu nie byłam gotowa.

Czy to znaczyło, że chciała by znów ją pocałował? Neville nie wiedział i nie próbował.

Już nigdy więcej nie skosztował malinowych ust.

~*~

Prosiła by Neville przyszedł na wieżę astronomiczną. Przyszedł.

Siedzieli na kocu i obserwowali gwiazdy.

Wtedy po raz pierwszy otworzyła się przed nim całkowicie.

Opowiedziała o śmierci matki, o problemach zdrowotnych ojca.

- Chciałabym móc polecieć jak ptak.- wyznała.

~*~

Tydzień później ojciec Luny zmarł.

Dwa tygodnie później Neville zobaczył coś czego nie chciał. Nocą śniły mu się koszmary. Wyszedł z dorminotrium i ruszył na wieżę astronomiczną. Zauważył Lunę. Stała do niego przodem.

- Cześć, Neville. Przyszłam spróbować latać.

Rzuciła bezbarwnym zdawkowym tonem. Oczy zionęły jej pustką. Jak twierdziła: już nie miała nikogo. Neville biegł, nie zdążył jej uratować. 

~*~

-  Luna była aniołem, tamtego dnia było zbyt zimno by mogła polecieć.- szepnął w nadziei, że go właśnie słyszy. Wiedział, że go nie kochała. Uważała go tylko i wyłącznie za przyjaciela. 

Luna była najpiękniejszym aniołem w jego życiu. Miał nadzieję, z tamtąd gdzie teraz jest patrzy na niego.

Łyżeczka, która zatrzymała się w połowie drogi do jego buzi upadła. Wyszedł zanim kto kolwiek zdążył zauważyć jego łzy.